Polski Gender

Symulator randkowy na PC pod tytułem "Dream Daddy" swoją premierę miał 20 lipca tego roku. Zdaję sobie sprawę, z jakim opóźnieniem piszę tą recenzję, ale cóż - wielką stratą dla tego bloga byłoby nie opisanie tu takiej produkcji, jaką jest "Dream Daddy".

Gra wyszła spod produkcji Game Grumps, która jest grupą komediową na YouTube, składającą się z lets playerów i... Z tego, co mi wiadomo, Dream Daddy jest jedyną grą, jaka wyszła spod ich skrzydeł. Co dodatkowo dziwi, zważając, jak gra jest dopracowana, zarówno od strony graficznej jak i samej rozgrywki. Kanał Game Grumps ma ponad 4 miliony subskrypcji i w jego tworzenie zaangażowany jest sztab youtuberów, między innymi Markiplier czy Jackscepticeye.

Długo jeszcze przed premierą samej gry tumblr oszalał. Fani skuszeni samym tytułem symulatora randkowego zbiegli się ze wszystkich stron świata aby na bieżąco śledzić wszelkie newsy i smaczki związane z grą, które do internetu wypuszczali twórcy. Pierwsze teorie, fanarty i fanowskie concept arty do głównego bohatera gry zaczęły pojawiać się w internecie jeszcze przed samą premierą. Myślę sobie, że Game Grumps rzuciło się na głęboką wodę, kiedy stanęli przed wyzwaniem sprostania tak wysokim oczekiwaniom wobec gry i to jeszcze ze strony tak ogromnej liczby osób. Według mnie dali radę.

Muszę przyznać, że już na samym wstępie gra puszcza do nas spore oczko, informując tym, iż nie powinniśmy jej brać całkiem na serio. Mówię o piosence, która towarzyszy nam w głównym menu, która z pewnością dodaje całej oprawie dodatkowego uroku. 

Gra rozpoczyna się, gdy jako samotny ojciec wraz z naszą nastoletnią córką Amandą przeprowadzamy się do nowego sąsiedztwa, aby zacząć nowe życie. Od naszych wyborów zależy, jakiej płci był drugi rodziciel Amandy i jaka sytuacja sprawiła, że nie jest już z nami. Po krótkiej zaznajamiającej mniej-więcej z historią gry scence przeniesieni jesteśmy do kreatora postaci. I tutaj czeka na nas kilka smaczków. Nie mówię tu jednak o opcji wyboru włosów ułożonych zadziwiająco podobnie do SonGoku z "DragonBalla" czy równie wpasowujących się w klimat "anime oczu". Mówię tutaj o opcji stworzenia naszego bohatera transpłciowym. Gra pozwala nam przy wyborze sylwetki na wciśnięcie naszego bohatera w binder, co jest raczej dość jednoznaczną informacją. Poza tym wśród bohaterów gry, z którymi nasza postać może romansować również występuje jeden transseksualista. Dla mnie to niezwykły plus, że nie dość, że sami możemy grać postacią transpłciową, to mamy jeszcze możliwość stworzenia z taką związku. Wydaje się to być drobnostką, jednak to spory krok jeśli chodzi o reprezentację LGBT+ w grach video.

Zdecydowanie jednym z największych plusów gry jest humor w niej przedstawiony. Jest lekki i przystępny, chwilami zakrawający o słynne "dad jokes"( wiadomo, z jakiego powodu ). Przykładem może być nawet sam oficjalny opis gry na Steam'ie, który brzmi: "Dream Daddy: A Dad Dating Simulator is a game where you play as a Dad and your goal is to meet and romance other hot Dads. Are you ready? Hi ready, I'm Dad." Dialogi prowadzone są w sposób niezwykle naturalny, dynamika zmienia się między postaciami zależnie od ich charakterów oraz sytuacji. 

Chociaż jeśli już o charakterach postaci mówimy, to mam jeden zarzut. Po przejściu Dream Daddy jednak odczułem, iż postaci, które się tam pojawiały, mimo, że rozbudowane i trudne do znielubienia, to pisane były przez ludzi w podobnym mi wieku. I mimo, że w końcu nasz główny bohater gry, czyli nasza postać jest mężczyzną po trzydziestce, a Amanda jest nastolatką jeszcze przed pójściem na studia, to chwilami obserwując ich dialogi miałem poczucie, jakby rozmawiały ze sobą dwie dwudziesto-kilkuletnie osoby. I wcale się temu nie dziwię, napisanie postaci młodszej lub dużo starszej od autora jest trudnym zadaniem, i cóż - twórcom Dream Daddy tej poprzeczki niestety nie udało się przeskoczyć.

Oczywiście w rozgrywce występują też inne zgrzyty. No bo dlaczego nagle siedmiu innych, samotnych ojców zamieszkuje to samo osiedle, do którego sprowadza się nasz bohater? I dlaczego, mimo, że wszyscy deklarują, iż wcześniej byli (lub są) w związkach heteroseksualnych to bez jakiegokolwiek problemu mogą wejść w romantyczny związek z naszym bohaterem? Oczywiście nie neguję, osiedle zamieszkiwane przez samych samotnych, biseksualnych mężczyzn brzmi jak marzenie. Trudno też mi się do tego przyczepiać, zważając na całą przesłodzono-humorystyczną otoczkę gry, która wręcz krzyczy nam w twarz "jestem absurdalna, nie bierz mnie na serio". 

Da się odczuć, że autorom gry chodziło w głównej mierze o dobrą zabawę i równie dobre przedstawienie społeczności LGBT+ na ekranie komputera. Co do tego drugiego nie mogę mieć absolutnie żadnych zarzutów. Wszystkie relacje, w jakie ma się możliwość wejść w grze napisane są realnie i ludzko, przedstawiając problemy i obawy tak, jak wyglądają one w prawdziwym życiu. I to też jest ogromnym plusem tej gry, iż twórcom zgrabnie udało się wyważyć granicę między humorem a przekazywaniem jakichś ważniejszych wartości poprzez grę video.

Jeśli ktoś nie ma oporów przed specyficznym humorem, to jestem skłonny polecić "Dream Daddy" niemal każdemu, a zwłaszcza osobom ze środowiska LGBT+. Gra jest urocza i ogrzewa serduszka, przy okazji świetnie przedstawiając osoby nieheteronormatywne i prowadząc zabawne, inteligentne dialogi. Oprawa graficzna jest świetna, a samą grę przechodzi się łatwo i przyjemnie. ( Fakt, to może być minusem - jeśli zdecydujecie się na przejście gry romansując wyłącznie z jedną postacią, to gra jest króciutka i dacie radę skończyć ją w jedno popołudnie. Dlatego zachęcam do przechodzenia różnych historii z różnymi tatusiami i odkrywania fabuły gry z różnych perspektyw. )

Oficjalny kanał grupy Game Grumps:https://www.youtube.com/user/GameGrumps

Link do pobrania "Dream Daddy" z platformy Steam: http://store.steampowered.com/app/654880/Dream_Daddy_A_Dad_Dating_Simulator/

Sense8 jest serialem produkcji Netflixa wydawanym od 2015 roku. Opowiada on o perypetiach ósemki połączonych ze sobą parapsychicznie osób, które zyskują zdolność telepatycznego porozumiewania się ze sobą, jak też korzystania nawzajem ze swoich talentów czy też języków, którymi się posługują. Z czasem wszyscy członkowie parapsychicznej grupy odkrywają, że są na celowniku organizacji, która traktuje ich jako zagrożenie dla całej cywilizacji i porządku świata.

Moja przygoda z serialem Sense8 rozpoczęła się bardzo przypadkowo - pewnego dnia na tumblerze nawinęła mi się seria gifów z parą przystojnych gejów. Z tagów użytych pod tym postem odkryłam, że są to sceny z serialu Netflixa, także szybko skierowałam swe kroki na tę platformę.

Pierwszy odcinek wciągnął mnie na tyle, aby kontynuować swoją przygodę z tym serialem. I bardzo się cieszę, że podjęłam taką decyzję. Historia może wydawać się przesadzona, przekoloryzowana lub - wcale nie tak oryginalna. Jednak postaci i gra aktorska ratują wszystko. Wszystkie role odegrane są znakomicie, aktorzy spisali się świetne ożywiając swoich bohaterów.

Wśród głównych bohaterów pojawiają się dwie osoby homoseksualne - w tym też jedna transseksualna. Są to Lito ( Miguel Angel Silvestre ) oraz Nomi ( Jamie Clayton ) - pierwszy jest  aktorem grającym w meksykańskich telenowelach. Jego partnerem jest Hernando, wykładowca uniwersytecki. Drugą postacią jest Nomi, transseksualna kobieta, blogerka i była hakerka, żyjąca w lesbijskim związku z Amanitą ( Freema Agyeman ).

Postacie te zmagają się z bardzo realnymi w środowisku LGBT+ problemami. Nomi ma nietolerancyjną matkę, która wciąż nazywa ją "Mike", zwraca się do niej w formie męskiej, jest przeciwko paradom równości, neguje sposób życia córki, przy tym wciąż nie dopuszczając do siebie faktu, iż Nomi jest osobą transseksualną. W pewnym momencie serialu problem ten urasta do rangi niemal okrutnej i drastycznej, kiedy to transfobia matki staje się ważniejsza niż zdrowie fizyczne i psychiczne jej córki.

Serial bierze też nacisk na okres dorastania osób transseksualnych, wspominając traumatyczne przeżycia Nomi z dzieciństwa - brak tolerancji ze strony otoczenia, a wręcz dyskwalifikację z niego - z którymi wtedy nie mogła sobie poradzić, a nie otrzymywała też żadnego wsparcia od najbliższej rodziny.

Lito zmaga się z problemem coming-out'u w swoim życiu. Jako osoba znana i publiczna, przerażony utratą kariery, wynosząc ją na piedestał, zaczyna zatracać się w swojej tożsamości, ignorując swoich najbliższych, ich potrzeby i bezpieczeństwo, a tym samym czując się coraz gorzej samemu ze sobą. Serial prezentuje widzowi, jak trudny może być coming-out, gdy jest się osobą publiczną oraz jakie są konsekwencje zwlekania z nim zbyt długo, gdy sytuacja staje się problemem.

Hernando oraz Amanita, mimo, że są postaciami pobocznymi, również zasługują na zainteresowanie. Obaj bohaterowie trwają przy swoich partnerach, mimo narastającego głównego problemu fabularnego. Są pełnymi, osobnymi bohaterami z krwi i kości, również będąc świetną reprezentacją osób LGBT+ w serialach. Sense8 idealnie zbudował relacje partnerskie wśród tej czwórki, dając widzowi wyjątkowo realny obraz kochających się, dbających o siebie i funkcjonujących w zwykłym życiu par homoseksualnych. Serial wielokrotnie serwuje nam sceny wspólnego wieszania prania, przygotowywania posiłków, spędzania wolnego czasu czy seksu i wszystko to wygląda bardzo naturalnie i przekonywająco, a dotyk i spojrzenia są przepełnione troską i uczuciem, niemal namacalne.

Myślę, że serial, w którym głównym wątkiem zdecydowanie nie jest nieheteronormatywność, świetnie dał sobie radę zarówno w kreacji poszczególnych postaci ze środowiska LGBT+ jak i z wątkami związanymi z takowym. Bohaterowie zmagają się z rzeczywistymi problemami, które dotykają osób z tego środowiska, a aktorzy odwalili świetną robotę, sprawiając, że wszystko wygląda przekonywająco i prawdziwie. 

W serialu ma również miejsce scena seksu, która zaczyna się od ujęć Lito i Hernando oraz Nomi i Amanity, jednak zważając na parapsychiczne zdolności ósemki głównych bohaterów, sceny te zaczynają się rozwijać, rozrastać, tworząc ostatecznie kłębowisko postaci, w trakcie których niemal wszyscy członkowie grupy sensatów dotykają się nawzajem, tworząc najróżniejsze pary w aktach seksualnych, zarówno heteroseksualne jak i homoseksualne. Wszystko ukazane jest smacznie, nie jest przesadzone, natrętne czy gorszące.  Scena wspomniana jest później przez Lito w trakcie swojego drugiego spotkania z Will'em ( Brian J. Smith ), który wskazuje na erotyczne zbliżenie między ich dwójką.

Sense8 zdecydowanie jest serialem o różnorodności. Ósemka głównych bohaterów pochodzi z różnych krajów, kultur i rodzin, są wyznawcami różnych religii. Mają inne zainteresowania, ambicje, poglądy, a jednak serial pokazuje, że ludzie pochodzących z kompletnie różnych kultur mogą mieć podobne problemy, borykać się z podobnymi cierpieniami lub przechodzić przez podobne sytuacje, co wskazuje, że różnice narodowościowe, kulturowe czy środowiskowe wcale nie są przeszkodą do zrozumienia i porozumienia z drugim człowiekiem.

Piątego maja będzie miała miejsce premiera pierwszego odcinku drugiego sezonu Sense8.

Zdjęcia użyte w artykule pochodzą z bloga: sense8.tumblr.com

W oczekiwaniu na znajomą sobotnim przedpołudniem wybrałam się na zwiedzanie centrum handlowego Plac Unii w Warszawie. Moje w większej mierze bezcelowe kroki zaprowadziły mnie w końcu do Empiku, gdzie stojąc przed wystawką "kobieta" w dziale z magazynami zaczęłam błądzić pozbawionym nadziei na jakiekolwiek zacne znalezisko wzrokiem. Zaraz jednak dostrzegłam coś interesującego. Okładka ze zdjęciem przedstawiającym Truus Bronkhorst oraz dużym, błękitnym logo wydała mi się znajoma ( później przypomniałam sobie o widzianych zdjęciach okładki tegoż magazynu na obserwowanych przeze mnie kontach na instagramie ). Zainteresowana fotografią wyróżniającą się na tle okładek przedstawiających smukłe, gładkie, kolorowo ubrane, młode, wyglądające podobnie sobie dziewczęta chwyciłam magazyn w łapki i zabrałam się za szybki przegląd.

Zachęca niestandardowy, poręczny format, faktura papieru i kolorowe, estetyczne wnętrze. Magazyn jest wypełniony fotografiami, grafikami, kolorowymi tłami artykułów. Wszystko tworzy przystępną, minimalistyczną, przejrzystą, przyjemną całość. Słowo "przyjemność" jest tutaj kluczowe, bo faktycznie w trakcie lektury łapałam się na takim uczuciu, ale nie płynącym tylko z wartości czy języka czytanych tekstów, ale też strony wizualnej magazynu, oglądanych zdjęć czy grafik ( artykuł o leczniczych i upiększających właściwościach roślin zielarskich wyjątkowo ucieszył moje oczy ).

Nie ukrywam, że pierwszym, co mnie zachęciło do kupna, były hasła widniejące tuż po odchyleniu okładki, czyli "all bodies are good bodies" oraz "we should all be feminists". Na mojej decyzji zakupu magazynu zaważył natomiast różowiutki artykuł o łechtaczce.

Redakcja pisze o "G'rls ROOM" tak: "(...) to magazyn o kobietach, ich seksualności oraz o pozytywnym podejściu do ciała. Oddajemy głos wszystkim tym, którym równe prawa i tolerancja nie są obce. Wyróżnia nas: zeszytowy format, autorska szata graficzna, przyjemny w dotyku papier, którego kremowa tonacja zapewnia komfort podczas czytania. Działamy na wszystkie zmysły, dbając o najwyższą jakość lektury."

"To ważne, w jaki sposób mówi się o prawach kobiet, seksualności, o pozytywnym podejściu do ciała i zmysłów. Postanowiłyśmy działać - jak potrafimy najlepiej - aby coś lub kogoś w tej kwestii zmienić. Oddajemy głos kobietom oraz wszystkim tym, którym równe prawa i tolerancja nie są obce. Wierzymy, że razem możemy zdziałać dużo dobrego. Dlatego stworzyłyśmy magazyn "G'rls ROOM", który właśnie trzymacie w rękach. Mamy nadzieję, że da wam siłę, zainspiruje do działania, że poczujecie jego pozytywną energię!"

Po zakupie herbaty i usadowieniu się w dogodnym miejscu przystąpiłam do lektury, która spełniła moje oczekiwania, które rosły od momentu zakupu magazynu do dotarcia do kawiarni i posadzenia tyłka na krześle. 

W "G'rls ROOM" jest mowa o sztuce, artystkach, seksie, kobiecej cielesności, problemach społecznych, urodzie, sporcie! Inteligentne kobiety piszące zwykłym, fajnym językiem o innych inteligentnych kobietach. Kwestie, które trzeba poruszyć i o których warto mówić.

Bardzo podoba mi się wyważony poziom języka, który używany jest w artykułach. Ich autorki nie boją się słów takich jak "pochwa" czy "łechtaczka" ( wręcz przeciwnie - tej drugiej poświęcony jest cały artykuł ), a przy tym nie został użyty język przesadnie naukowy czy wręcz przeciwnie - prosty i mogący wspomnianej pochwie umniejszać. 

Z punktu widzenia osoby nieheteronormatywnej magazyn również w moich oczach zyskał. Szczególnie w tej kwestii przypadł mi do gustu wywiad Pauliny Klepacz z Agatą Loewe - działaczką na rzecz promocji Ruchu Pozytywnej Seksualności, absolwentką Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej w Warszawie oraz Institute for Advanced Studies of Human Sexuality; jej specjalizacją są badania nad płcią, orientacją seksualną, preferencjami seksualnymi i identyfikacjami płciowymi oraz alternatywnymi stylami życia. Magazyn nie wyklucza kobiet nieheteronormatywnych, więc w mojej opinii jest też świetną lekturą dla kobiet transseksualnych, lesbijek, biseksualistek, panseksualistek, osób genderfluid etc.

Przyznaję, że moje pozytywne ( trudno nie zauważyć ) zachłyśnięcie się "G'rls ROOM" może wynikać z faktu braku podobnej prasy feministycznej na rynku polskim. Swojego czasu intensywnie zaczytywałam się w artykułach dziennikarek "Wysokich Obcasów", jednak po jakimś czasie dodatek do "Gazety Wyborczej" przestał wystarczać, a i artykuły stały się mnie satysfakcjonujące.

Trudno znaleźć mi jakikolwiek aspekt, który mógłby w mojej opinii uwłaczać magazynowi.  Może oprócz harmonogramu wydawania, ponieważ czasopismo jest kwartalnikiem - żal czekać tak długo za każdym kolejnym numerem!

Przypasował mi zarówno format, ilość 72 stron, strona wizualna, artykuły, używany język, poruszana tematyka i cena. 9 złotych w wizji wydawania raz na trzy miesiące, czyli łącznie 36 złotych rocznie, to grosze za taki dobry kawałek literatury. Dopełnieniem zachwytu nad magazynem byłaby możliwość prenumeraty "G'rls ROOM".
Może niedługo?

Zdjęcia autorstwa Marcos Rodriguez Velo: http://www.girlsroom.pl/grls/wydania/7038-g-rls-room-numer-2

Oficjalna strona magazynu "G'rls ROOM": http://www.girlsroom.pl
Blog "enter the ROOM": http://www.entertheroom.pl/
Fanpage bloga i magazynu na facebooku: https://www.facebook.com/entertheroompl/?fref=ts

Pierwsze publikacje komiksów w internecie miały miejsce już w 1992 roku, które były skanami wcześniejszych wydań papierowych. Komiksy dostępne wyłącznie do czytania w internecie wkroczyły w '95.

Komiks internetowy stał się formą niezwykle popularną, zważając też na to, że aktualnie o wiele łatwiej zdobyć jest rysownikom "publikę" w internecie niż poza nim. Pewnie wielu z was obserwuje przynajmniej kilku rysowników na facebook'u, którzy publikują swoje satyryczne paski raz lub kilka razy w tygodniu. Większość z nich przedstawia problematykę każdemu nam dobrze znaną z codzienności, taką jak niesienie wszystkich toreb z zakupami na raz czy brak chęci na napisanie pracy w wizji zbliżającego się deadline'u.

Ale chodźmy o krok dalej. Problematyka przytoczona wyżej odwiedza większość z nas, ale co z osobami nieheteronormatywnymi? Główną postacią w komiksach - nawet jeśli nie jest ona pełna cech charakterystycznych, a wręcz przeciwnie, jej wygląd jest okrojony, aby można się było z nią łatwiej identyfikować - zwykle jest mężczyzna lub kobieta. W większości przypadków pojawiają się też wzmianki o związku heteroseksualnym z inną postacią, lub takowy partner również w komiksie występuje.

Jednak nie jest to regułą. Chcę wam zaprezentować kilka internetowych komiksów nieheteronormatywnych, gdzie głównymi bohaterami są osoby transseksualne, niebinarne, gender-fluid, homoseksualne, etc. Pomijając już fakt przyjemniejszego utożsamiania się z głównym bohaterem, to komiksy te tworzone są przez cudownych, utalentowanych i wykształconych ludzi, którzy rysują ciekawe, mądre, inspirujące i wzruszające prace.

Komiks czytać można tutaj: https://only-two.tumblr.com/

Tu facebook Lee-Ann: https://www.facebook.com/LeeAnne.Designs

A tu ich Twitter: https://twitter.com/Lee_AnneDesigns

Komiks można czytać na stronie Sophie i na facebooku:

http://www.assignedmale.com/ & https://www.facebook.com/assignedmale/

Tu twitter Sophie: https://twitter.com/assignedmale